Netwerken is een must voor iedere zelfstandige. Dat kan op veel manieren, maar het bekendste is natuurlijk de netwerkbijeenkomst. Kennis maken met mensen en daar iets aan over zien te houden, het liefst een duurzame samenwerking. Het is vast aan te leren, maar tot nu toe vind ik het ietwat geforceerd. En wat doe je als je alleen bent op een bijeenkomst waar iedereen elkaar kent? 

We schrijven twee weken geleden. Het is eigenlijk geen netwerkbijeenkomst, maar een boekpresentatie met mogelijkheid tot netwerken. Zie het als een dansavond voor singles. Je komt om te dansen, maar wie weet…

Overal om me heen zie ik hartelijke begroetingen. Sommigen vallen elkaar zo’n beetje in de armen. Mensen staan in groepjes, kijken even vluchtig opzij als ik langsloop. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen naar me kijkt, want ik loop in mijn eentje. Ik voel de priemende blik van iedereen in mijn rug.

Verdwaalde feestganger
Jarenlang ben ik redacteur geweest bij het satirische magazine De Speld en één van mijn favoriete eigen stukken is nog altijd deze: In drie stappen zielig afdruipen op een feestje waar je niemand kent. Een satirische weergave van iets wat we allemaal herkennen: het ongemak dat je voelt en blijft voelen als je op een feestje bent waar iedereen elkaar lijkt te kennen en waar je zelf niemand kent. Zelf probeer je wanhopig aansluiting te vinden, wat niet lukt.

Het omgekeerde is even herkenbaar. Je kent veel mensen en raakt direct in gesprek. Vanuit je ooghoek zie je die ene persoon die de hele tijd alleen in een hoekje zichtbaar ongemakkelijk op zijn mobieltje zit te prutsen. Je denkt: zal ik met hem/haar gaan praten? Maar zoals alle anderen doe je het niet en voordat het feestje goed en wel op gang is gekomen, is de verdwaalde feestganger verdwenen.

De straf
Nu ben ik dus die verdwaalde feestganger. En voortdurend denk ik aan dat stukje voor De Speld, dat ik ruim twee jaar eerder schreef. Het lijkt een soort straf van bovenaf. Ik maakte een typetje belachelijk en altijd verzaak ik dat typetje op sleeptouw te nemen als ik degene ben met veel aanspraak op het feest.

Af en toe loer ik doelloos in mijn mobiel. Wat is dat ding in zulke situaties toch een uitkomst! Totdat de batterij op is en ook deze uitvlucht niet meer werkt. Een paar keer naar de WC om uit de situatie te stappen. Het werkt tijdelijk. Na een uurtje vertrek ik, met evenveel visitekaartjes op zak als bij aankomst.

1-op-1
Ik red me doorgaans sociaal heel goed. Voorwaarde is wel dat er op zijn minst één iemand aanwezig is die ik ken. Of er moet sprake zijn van een 1-op-1-contact met een onbekende, waarin we beiden het doel hebben elkaar te leren kennen, zoals een date, een interview of een zakelijk gesprek. Plompverloren in een mensenmassa terechtkomen waarin ik niemand ken, dat is niet de situatie waarin ik op mijn best ben. En ik denk eigenlijk dat dit voor de meeste mensen geldt. Want ik had die anderen weleens willen zien als zij de verdwaalde feestganger waren.

Herkenbaar? En behoefte aan rustig 1-op-1 netwerken met een beginnende tekstschrijver gespecialiseerd in zorg en welzijn? Laat maar een reactie achter!

 

 

Neem contact met mij op