Genderneutraal taalgebruik is ‘hot’. Ik vind de hype nogal geforceerd. Toch merk ik dat ik in sommige dingen meega. Vrouwelijke achtervoegsels als -e en -es komen verouderd op mij over. Ik gebruik ze niet meer en mijn klanten willen dat ook niet. Wie spreekt er eigenlijk nog van een ‘psychologe’ of ‘fysiotherapeute’? En welke vrouw noemt zich nog ‘eigenares’?
Drammen of niet?
Tot in het extreme de taal aanpassen om verschillen die er nu eenmaal zijn weg te poetsen: ik geloof er niet in. De Zweden met hun genderneutrale persoonlijke voornaamwoorden gaan wat mij betreft te ver. Taal evolueert uit zichzelf en laat zich niet afdwingen door welke ideologie dan ook. De meeste Zweden zullen gewoon de woorden voor ‘hij’ en ‘zij’ blijven gebruiken, voorspel ik.
In Nederland denken we bij genderneutraal taalgebruik aan bijvoorbeeld de NS die ‘dames en heren’ vervangt door ‘beste reizigers’. Het is een onderwerp dat verdeling zaait: men is er enthousiast over of ervaart het als gedram.
‘Natuurlijk genderneutrale taal’
Ik merk naast deze ‘afgedwongen’ vorm nog een andere vorm van genderneutraal taalgebruik op. Het is een vorm die geleidelijk evolueert in onze taal en steeds meer gemeengoed wordt. Ik noem dit daarom ‘natuurlijk genderneutraal taalgebruik’: niemand dringt het op, het ontstaat gewoon en mensen pikken het op. Het is het verdwijnen van vrouwelijke achtervoegsels. En wat mij betreft is dit helemaal prima.
Wie spreekt er nog van een ‘assistente’, van een ‘biologe’ of een ‘optometriste’? Wie is er nog ‘eigenares’ of ‘begeleidster’? Is een vrouw aan het hoofd nog steeds een ‘directrice’? En heb je als scholier nog een ‘mentrix’?
Ouderwets taalgebruik
Er lijkt een spruitjesgeur rondom deze woorden te hangen. Vrouwelijke achtervoegsels voelen gedateerd aan. Ik gebruik ze daarom niet meer. Mijn klanten zijn het daarmee eens. Onlangs moest ik voor een vrouwelijke psycholoog de webteksten herschrijven. Ik vertelde haar dat ik geen ‘psychologe’ zou schrijven, omdat dit ouderwets zou overkomen. Zij stemde er direct mee in. Soms moet ook ik nog de omschakeling maken. Ik omschreef de geïnterviewde voor een artikel als de ‘directrice’. De eindredactie corrigeerde mij.
Ze lijken vanzelf uit de Nederlandse taal te verdwijnen, die vrouwelijke uitgangen. Een natuurlijke ontwikkeling, niet afgedwongen door welke hippe hype dan ook. Alleen ‘koningin’ houdt stand, als uitzondering op de regel. Tja, Maxima die zich koning noemt, dat voelt toch wat ongemakkelijk.
Oh, en nog een voordeel van het verdwijnen van deze achtervoegsels. Horrorzinnen als ‘Wij zoeken één of twee neurolo(o)g(e)(en/es) voor het opvullen van 1 fte’ mogen voorgoed bij het taalkundige grofvuil. Win-win voor de schrijver en…de lezer!
Genoten van dit blog en op zoek naar een blogger voor je eigen site? Of zoek je om andere redenen een enthousiaste, vaardige schrijver?
Leave A Comment